Voor Dashenka is het leven het meest hondachtig als een mensenvoet op haar staart stapt. Maar in de dagen voor de Tweede Wereldoorlog was het hondenleven voor degenen die opstonden tegen de groeiende kracht van de ideologie. Čapeks speelse taal wordt vertaald in dadaïstische beelden van schoenendozen en de inhoud van hun objecten die herhaaldelijk de herinnering aan de schrijver en zijn angsten oproepen. Het figurentheater wordt versterkt door het ter plekke live creëren van muziek uit willekeurige geluiden, die Solce telkens op verrassende wijze combineert tot muzikale intermezzo's. De stem van Čapeks vriend Jan Masaryk, die verslag uitbrengt vanuit ballingschap, wordt afgewisseld met opruiing door de nazi-massamedia. Amerikaanse president als teddybeer, terwijl de Holocaust verpakt is in de tragikomedie van een kangoeroe die op vakantie wil. Op deze manier wordt men getuige van het contrast tussen de lyrische houding ten opzichte van het kleine, het naïeve, het harige en het rumoer van de media, die keer op keer haar dogma's oplegt in naam van de waarheid.