De Aarschotse Manneken Pis

Move over, Brussel. Het is een goed bewaard geheim, maar ook Aarschot heeft z’n eigen Manneken Pis. Hij staat intussen al een jaar te pronken in de tuin van Johan Boogaerts, beter bekend als ‘de Jokke van de Knoet’. Wanneer we hem bezoeken pist hij ons goedgemutst tegemoet (Manneken Pis, niet Jokke).

Een familiestuk, vertelt Jokke trots. “Mijn nonkel Frans, de broer van mijn pa, werd als jonge gast matroos en deed lange scheepsreizen. Bij wijze van afscheid deed hij zijn moeder een manneken pis cadeau. Zo had ze altijd een herinnering aan haar zoon in huis als hij lange tijd op zee was.”

En zo belandde Manneken Pis in de Tuinwijk. Maar in 1975 gebeurde er een tragisch ongeval. “Een van de matrozen was in een graansilo gesukkeld. Frans wilde hem redden, maar struikelde en belandde zelf nog dieper in het graan. De andere matroos hebben ze nog kunnen redden, maar voor mijn nonkel kwam alle hulp te laat.”

De jaren vlogen voorbij en Manneken Pis werd een vaste passant in de jeugdherinneringen van Jokke. “Ik was elf toen Frans stierf, dus mijn herinneringen aan hem zijn beperkt. Maar met Manneken Pis ben ik opgegroeid. Ik zie hem nog staan in het tuintje van oma, de vijver aan het vol pissen. Ik ken dat ventje intussen al veertig jaar, hé.”

In 1995 stierf ook Jokke’s oma, Maria ‘van de gaat’ (al heeft ze nooit een geit gehad). Manneken Pis verhuisde naar zijn andere nonkel, die een klein vijvertje had. Vorig jaar overleed ook hij. Zijn vrouw, intussen ook al in de tachtig, bleef alleen achter en verhuisde naar een serviceflat. En dus zocht Manneken Pis opnieuw een nieuwe thuis. “De familie vroeg zich af wie hem zou overnemen, en aangezien wij een vijver hebben dacht ik: waarom niet. Anders was hij misschien op het containerpark beland en dat zou jammer zijn. Er zijn toch heel wat herinneringen aan verbonden.”

Bovendien had Jokke altijd een grote sympathie voor Manneken Pis, ook die van Brussel. “Is dat patriottisme? Misschien wel. Ik vind Manneken Pis in ieder geval hét symbool van België, veel meer dan het atomium. Het heeft ook iets knulligs, dat je als Belg toeristen meeneemt naar een pissend ventje en zegt: dit is onze nationale trots. Ik vind dat wel iets hebben.”

Intussen staat hij al een jaar bij Jokke in de tuin. De tijd heeft ook hem getroffen. Zijn witte verf is niet meer zo wit als vroeger en bladert een beetje af, en op zijn hoofd heeft zich een stapel mos genesteld. “We waren eerst van plan om hem een opknapbeurt te geven, maar dan zou hij een deel van zijn charme verliezen. Hij heeft al zoveel meegemaakt en staat hier in weer en wind. Dat mag je gerust zien.”

Vlak naast zijn voeten heeft een paasbloem zijn weg gevonden in de eerste lentezon. Manneken Pis is op zijn paasbest. En na veertig jaar pist hij nog even enthousiast. De vissen zwemmen vrolijk rond zijn straal. “Die zijn ook blij”, lacht Jokke. “Manneken Pis pist extra zuurstof in hun vijver.”

Het Gasthuis biedt jonge, talentvolle Aarschottenaren graag kansen. Ook op literair vlak. Maandelijks sturen wij onze waterreporter Jozefien op pad om een blogbericht te maken over ons jaarthema: water!