In de reeks Uiteindelijk is er alleen maar goede en slechte muziek doorliep ik vorig seizoen 1000 jaar muziekgeschiedenis, en toonde ik aan dat alle goede muziek altijd door taal en betekenis wordt aangedreven. Vorig seizoen illustreerde ik mijn verhalen met Youtubeclips, maar dit seizoen nodig ik in deze nieuwe reeks topuitvoerders uit, die live Bach, Beethoven, en Weber gaan spelen, en met mij in gesprek gaan over de ziel van de muziek, en over de beste manier om haar te spelen.

We bekijken de notatie, de instrumenten, de uitdagingen, en de hindernissen, om vervolgens bij een interpretatie uit te komen. U hebt vanaf de eerste rij inzicht in het bijzondere laboratorium dat de live uitvoering van geniale muziek door bevlogen muzikanten is.

J. S. Bach: Cello Suites – Pieter Wispelwey

J. S. Bach schreef zijn Cello Suites omstreeks 1720, en daarmee is alles gezegd wat we over deze geniale muziek weten. Voor welk instrument, voor welke muzikant, en voor welke gelegenheid de  zes keer zes gestileerde barokdansen bedoeld zijn, weten we niet. Geen enkele cellist heeft bovendien ooit de indruk gehad ook maar enigszins in de buurt te komen van wat Bach eigenlijk wou met deze mooiste muziek ooit.

De meeste cellisten nemen de Suites dan ook meer dan één keer op. De gerenommeerde Nederlandse cellist Pieter Wispelwey deed het intussen al drie keer, en elk van die opnames werd met (inter)nationale loftuigingen overladen.

Wispelwey is niet alleen een geweldig cellist, maar ook een bevlogen verteller: de kans dat we ooit bij de essentie van de Suites geraken is het grootst met hem, en met zijn cello’s. Hij brengt er overigens vier mee, zijn Rombouts en Barok Norman barokcello’s uit 1710, en zijn unieke Guadagnini uit 1760. Én de piccolo met vijf snaren, waarvan we nog altijd niet precies weten of dit het instrument is waarop de Suite nr. 6 gespeeld moet worden.