De bron van de Demer:
Een ode aan Hasselt en haar Demermanneke (deel 2)

De Demer loopt als een blauwe lijn doorheen mijn leven. Ik groeide op nog geen kilometer van de rivier vandaan. Op weg naar haast elke bestemming kwam ik haar tegen. Meestal was de ontmoeting vluchtig en zeiden we elkaar gewoon even gedag. Op een zonnige zondag wandelde ik weleens langs haar oevers of ging ik gefascineerd naar de krabben kijken die bij valavond meer weghadden van gigantische tarantula’s.

Het gekke is dat de Demer mij lijkt te achtervolgen. Van mijn zestiende tot mijn achttiende pendelde ik iedere dag naar Hasselt, waar ik schoolliep aan de kunsthumaniora. Iedere dag fietste ik langs de Demer naar het station, om de trein te nemen naar die andere Demerstad. De humaniora lag zelfs vlak aan de rivier. Om de schoolpoort binnen te geraken, diende je eerst een brug over te steken. Ik had evengoed met de kajak kunnen gaan. Tegen de stroom in, welteverstaan.

Vandaag stak ik na vijf jaar nog eens de brug over naar ‘de Limburg’, als tweede stop van mijn Demertocht. De Hasseltse tongval geeft me meteen het zogenaamde Limburggevoel. Op een vreemde manier voelt het toch een beetje als thuiskomen.

Allereerst  bezoek ik het Demermanneke.

In de dertiende eeuw werd de Nieuwe Demer gegraven, om de stadsmolens te doen draaien en de Hasselaars van drinkwater te voorzien. Het Demermanneke moest de Demer en haar dijken proper houden, maar al snel werd hij de boeman voor de Hasseltse jeugd. Bij stoute kinderen zou het Demermanneke ’s nachts op bezoek komen. En die zag niemand graag komen. Nu staat zijn standbeeld in de Demerstraat, op de plaats waar de intussen overwelfde Nieuwe Demer onder de stad loopt.

Bij mooi weer aten we ’s middags onze boterhammen op in het Kapermolenpark. De groene long van Hasselt waar grootse plannen over worden gesmeed. Momenteel ligt het park net naast de Demer, die ietwat verscholen achter bomen en fietspad duchtig voortkabbelt. Weldra zal het park dubbel zo groot worden en zich langs beide kanten van de Demer uitstrekken. "Het is de bedoeling dat de Demer de dragende factor wordt van het park," aldus schepen Joost Venken, "we willen de Demer meer natuurlijk laten meanderen." Er komt zelfs een wandelpad over het water. Zo kunnen de Hasselaars nog meer genieten van de rivier. De Demer als ruggengraat van het park. En ook een beetje van mijn leven.

Volgende stop: Diest