“Gewoon negeren dat het koud is.”
“Maar het is koud.”

Het is eind november, 3 graden Celsius en ik sta op het trapje van een buitenzwembad. Ik voel de koude van het water mijn benen strelen.

Ik heb hier geen zin in.

Een jaar geleden ging mijn vader met een instructeur en een groepje mensen die al even gek zijn de koude trotseren in de bergen. In korte broek en bloot bovenlijf wandelden ze uren aan een stuk, en dat in putteke winter. Daar leerde hij over de voordelen van het ijsberen, zoals een verhoogde weerstand en een betere bloedcirculatie. Sindsdien mag mijn vader zich een ijsbeer noemen. En sindsdien probeert hij de hele familie te overtuigen van de kracht van de koude. Tevergeefs, ik heb nogal een warmgezinde familie. Vorig kerstfeest zagen we hem dan maar in z’n eentje de zwemvijver van m’n tante in springen. En als het vriest? Dan maak je toch gewoon een gat in het ijs?

Er zijn een paar dingen die u over mij moet weten.
1. Ik haat zwemmen.
2. Ik neem mijn douches zo heet dat het een beetje pijn doet en mijn huid er rood van kleurt.
3. De keuze tussen onder een dekentje in de zetel liggen en halfnaakt in de koude gaan staan om mijn weerstand te versterken, is vrij snel gemaakt.

Om maar te zeggen dat ik mijn zondagen meestal op een andere manier doorbreng. En toch sta ik hier, omdat het me wel een leuk artikel leek voor een blog over water. Haha.

We spreken af bij vrienden van mijn vader die een zwembad hebben. Ooit hebben ze hem verteld dat hij altijd welkom was om te komen zwemmen, waarschijnlijk niet beseffend dat mijn vader heel het jaar door zwemt.

“Eerst gaan we ademhalingsoefeningen doen”, begint mijn vader ons avontuur. “Die zorgen ervoor dat je je niet laat afleiden door de koude.” Dat heeft hij geleerd op de cursus in de bergen. De instructeur had zelf een opleiding gekregen van Wim Hof, die ook wel ‘de ijsman’ wordt genoemd en bekendstaat om zijn extreme weerbaarheid tegen koude. Zo heeft hij de Kilimanjaro beklommen in korte broek, liep hij een halve marathon op blote voeten bij temperaturen tussen de twintig en dertig graden Celsius onder nul en stond hij 112 minuten lang in een bak vol ijs. 

Hofs techniek berust op drie principes: koudetherapie, ademhaling en toewijding. Omdat we zo gewend zijn geraakt aan warme kledij en verwarmde ruimtes, zijn we gaandeweg ons natuurlijk aanpassingsvermogen aan koude kwijtgeraakt. Volgens Hof kunnen we met ons geestelijk vermogen ons zenuwstelsel beïnvloeden, gewoon worden aan koude en zo ons immuunsysteem verbeteren.

Toch is Hofs methode niet zonder gevaar. Het is belangrijk om je goed voor te bereiden, en in een veilige omgeving aan de slag te gaan.

Mijn vader en ik zetten ons in een ontspannende houding op een stoel. We ademen vier keer op rij telkens dertig keer heel luid in en uit. Onze buiken gaan heftig op en neer en qua geluid heeft het veel weg van een bevalling. Aanvankelijk voel ik me belachelijk. Op het einde eigenlijk ook, maar door het harde ademen ben ik een beetje licht in mijn hoofd en maakt het me niet zoveel meer uit.

De ademhalingsoefening verlaagt het CO2- gehalte in ons lichaam. Met een te hoog CO2-gehalte worden we immers getriggerd om sneller te ademen. Nu kunnen we ons lichaam beter controleren tijdens extreme omstandigheden.

Ik draag enkel een onderbroek en een topje, maar ik neem mij voor om te denken dat het zomer is. Dat werkt een beetje. Het is koud, maar niet zo extreem als ik had verwacht. Door de ademhalingsoefening slaag ik erin rustig te blijven.

Mijn vader stapt stoer naar het zwembad en doet alsof hij zich gewoon van seizoen heeft vergist. Alsof het niets is glijdt hij het water in. Ik volg iets minder stoer zijn voorbeeld en steek mijn teen in het water. Fok, dat pikt. “Rustig blijven ademhalen”, stelt papa me gerust. “Je moet er niet helemaal in, beslis zelf maar wat je aankan.”
Stap voor stap ga ik een trede lager, tot ik tot net boven mijn knieën in het water sta. Zo heb ik me wel genoeg bewezen, vind ik.

Ijsberen is niet mijn ding, maar ik begin te begrijpen waarom mijn vader het doet. Er gaat een grote kracht vanuit, zo gefocust en gemotiveerd de natuur trotseren. En ik had het de rest van de dag veel minder koud. Ik begin me stilaan in te beelden hoe het voelt als je hier maanden op oefent.

Volgend kerstfeest zal ik met extra bewondering toekijken hoe mijn vader baantjes zwemt. Veilig van achter het raam, weliswaar.