Mariano De Santis (gespeeld door Toni Servillo) is de president van Italië en staat aan het einde van zijn ambtstermijn. Hij staat voor een reeks moreel beladen beslissingen: een euthanasiewet en twee gratieverzoeken – één voor een man die zijn vrouw heeft vermoord en één voor een vrouw die haar man heeft vermoord. De Santis staat voor een lastige keuze, omdat hij geplaagd wordt door de vraag wat de juiste beslissing is en of hij wel de persoon zou mogen zijn om dit soort keuzes te maken. Daarbij komt de twijfel of zijn beslissingen voortkomen uit overtuiging of uit de wens zijn nalatenschap te bewaken. Overpeinzingen over wat het leven de moeite waard maakt spelen een centrale rol in Sorrentino’s oeuvre. Bij Sorrentino is liefde zelden alleen geluk; liefde is verlangen, spijt en herinnering. Desalniettemin is het voelen van liefde datgene wat het leven de moeite waard maakt, ondanks de pijn die ze veroorzaakt. Want liefde tilt op en sleurt mee in dezelfde beweging: ze verheft en verzwelgt. Liefde geeft het leven glans maar is ook datgene wat het leven ondraaglijk maakt wanneer een liefde complex is of beëindigd wordt, zoals blijkt in de relatie van De Santis met zijn overleden vrouw Aurora. Zij is veertig jaar geleden vreemdgegaan, en dat houdt hem tot op de dag van vandaag bezig. ‘La grazia’ gaat over het spanningsveld tussen de publieke morele plicht en het private menselijk verlangen, over de spanning tussen De Santis als publiek figuur en de mens achter het ambt.