Het uitbeelden van heiligen is gelukkig geen hagiografische richtlijn in deze film over zeven cruciale dagen in het leven van een 37-jarige Moeder Teresa. Zeven hoofdstukken in aflopende volgorde structureren het verhaal als een aftelling, elk een dag in een cruciale week die Teresa's lot zal bepalen. Aan het begin van de film is ze al tien jaar moeder-overste van de Calcutta-afdeling van de congregatie van de Zusters van Loreto, maar ze voelt dat ze haar nut voor de vier eeuwen oude instelling is ontgroeid. Ze wacht vol spanning op een reactie van het Vaticaan over haar aanvraag om haar eigen orde te stichten, een voorrecht dat zelden aan vrouwen wordt toegekend.

Het is een jaar geleden dat India onafhankelijk werd van de Britten, maar voor Moeder Teresa was het lijden even immens. Ze denkt zelfs dat ze miljoenen levens meer kan redden als het Vaticaan haar plan maar wil erkennen. Het is een gedurfde keuze van de cineaste om de conventionele, van de wieg tot het graf, kenmerken van een biopic niet te hanteren en zich in plaats daarvan te richten op een geconcentreerde periode van twijfel, helderheid en transformatie. In deze korte maar diepgaande periode zien we Moeder Teresa worstelen met haar geloof, haar rol binnen de Kerk en haar vermogen om lief te hebben in de meest ruime zin van het woord. De beslissing om Teresa neer te zetten als een vrouw die gevangen zit op het kruispunt tussen persoonlijke intimiteit en collectieve verantwoordelijkheid is overtuigend. Moeder Teresa zit als het ware gevangen in een klooster dat ze herhaaldelijk een gevangenis noemt, een afgezonderde omgeving waar van vrouwen wordt verwacht dat ze zich absoluut houden aan de regels van een door mannen gedefinieerd systeem. Noomi Rapace speelt Moeder Teresa met een meedogenloze intensiteit. Weinig filmmakers hebben Teresa op deze manier vastgelegd, onzeker, kwetsbaar, nog niet gecanoniseerd door de geschiedenis. Dat deze cineaste haar zo durft tonen, getuigt van creatieve moed en durf.