Vragen. Heel je leven lang zijn ze er. Soms zijn ze prangend. Soms zijn ze zacht. Soms komen ze uit nieuwsgierigheid. Soms vallen ze ineens in je hoofd als een goudgeelgroen herfstblad.

En als er al een antwoord komt, is er een seconde later alweer een nieuwe vraag. En daarna nog een. Het houdt nooit op.

Het is een stroom die kolkt en draait en kabbelt en woelt in je hoofd, je hart en onder je vel. Soms zeggen ze dat je je niet te veel moet afvragen. Maar ik vraag me af of dat klopt. Is elk vraagteken niet de boog die je maakt om uiteindelijk een punt te zetten richting iets nieuw?

Sven zal voor het eerst onder Ultima Thule een solo-voorstelling maken met de vertrouwde Pablo Casella aan z’n zijde. Hij werkt momenteel aan een tekst die de levensloop van een jongen beschrijft. Van verwekking tot sterfbed. En dat met allèèn maar vragen.

De vragen worden een speelse, poëtische en muzikale mantra. Je wordt, zonder dat je het goed en wel doorhebt, meegezogen in het hoofdpersonage z’n hoofd. Zonder antwoorden te geven liggen de antwoorden voor het oprapen. In de blik van een pop, in het verschijnsel van een beeld.

In deze voorstelling worden er verschillende vormen van fi gurentheater gebruikt. In een symbiose met sprekende muziek en muzikale tekst.

Spel en creatie, Sven Ronsijn & Pablo Casella
Muziek, Pablo Casella
Figuren & Objecten ntb Coaching & Dramaturgie, Lize Pede
Scenografie & techniek, Rupert Defossez