6 kunstenaars beslisten samen een deel van hun kunsttraject af te leggen en de verborgen rode draad die tussen hen loopt aan het licht te brengen.

Alle 6 zijn ze verzamelaars :
van herinneringen en emoties,
van verweerde objecten en vergankelijke vondsten ,,,
Hun werk spreekt over pijn, verdriet, verval,
over intermenselijke relaties en de omwegen des levens,
over de invloed van de mens op zijn omgeving en ook de invloed van de omgeving op onszelf … 
Ondanks het feit dat ze elkaar bij aanvang van dit project niet of amper kenden, wisselden IKE, Eline Ouwendijk, Frédérique Rennuit, Marianne Vanherreweghe Anke Vielfont en  Ingrid Westhovens onderling fragmenten uit van hun werk, Geen evidentie, wel een blijk van vertrouwen. Hiermee maakten ze in alle vrijheid nieuw werk,
Voor 'Murmures ++' vullen de 6 kunstenaars deze fragswerken aan met persoonlijk werk,

'Murmures' of gefluisterde woorden …  ze hangen hier talrijk rond de voor deze tentoonstelling gekozen en gemaakte werken. Ze vertellen over wat hen bezighoudt maar ze niet luidop vertellen . Ze begeleiden ook de fragmenten die ze elkaar schonken. Al kreeg hun verhaal een andere betekenis in andermans handen,  ze werden steeds met veel respect geïntegreerd in nieuwe creaties, die op een heel bijzondere manier twee visies samenvoegen.  In elke kamer, achter elke hoek hoor je hoe ze elkaar uitdaagden, inspireerden, en nieuwe grenzen lieten aftasten.
De expo leest als een dichtbundel :  het is een verzameling zelfstandige werken die los van elkaar kunnen worden gelezen, maar die tevens die gemeenschappelijke rode draad laat doorschemeren die zowel de kunstenaars als de toeschouwers verbindt,  Met zorg werden ze in de ruimte geplaatst, zoekend naar het raakvlak tussen henzelf en de anderen, en tegelijkertijd ieders unieke kijk op de wereld in de verf zettend.

Ike

Het verwerken van de fragiliteit van het mens zijn, de omgang met de realiteit, de hardheid & de zachtheid van het bestaan, het koesteren van herinneringen al ebben ze soms weg, zijn de gevoelens die door Ike's werken vloeien.

Het gebruik van serene kleuren met soms een tikje rood zorgen voor een balans en gelaagdheid waarmee de kunstenaar haar verhaal en dat van de wereld wil vertellen.

Eline Ouwendijk

Een steeds terugkerend thema in haar werk is het ingrijpen van de mens op de omgeving. Overblijfselen uit de natuur worden gecombineerd met kunstmatige voorwerpen en gevonden materiaal, om zo te komen tot iets nieuws met een eigen sfeer en karakter. Kleine en grote schaal wisselen elkaar af. Installaties maakt zij speciaal voor een plek, zoals een gebouw met een geschiedenis of buiten in de natuur.

Frédérique Rennuit

In sobere tinten beschrijven haar werken de wereld vanuit een poëtische invalshoek, Met het terugkerende motief 'deconstructie/reconstructie' als leidraad, analyseert ze haar toekomst, heden en verleden, Haar assemblages vormen een soort relieken, die herinneringen en gevoelens in tastbare vorm omzetten en het efemere karakter van het menselijke bestaan benadrukken,

Marianne Vanherreweghe

Door de tijd bijeen gesprokkelde materialen zijn haar basismaterialen.
Een zoektocht naar dialoog,zonder woorden.
Lichamelijkheid verwrongen in oude textiel. Bewerkt tot sculpturen, omarmd en gedragen.
De goed zichtbare steken zijn de littekens van genezen of gekoesterde emoties. 

Ingrid Westhovens

Ingrid concentreert zich steeds vaker op cyanotypes, assemblages en textiele experimenten, het liefst om natuur en tijd samen te brengen in recycleerbare materialen. Ze vindt het fijn om haar gedachten te veranderen in iets waarnaar ze kan kijken.

De schoonheid van het vergankelijke vormt meestal de kern van haar werk, met als inspiratie het contrast tussen de rauwe hardheid en de fragiele, delicate broosheid.
 

Anke Vielfont

Als kunstenares is Anke Vielfont steeds op zoek om op een
poëtische manier vorm te geven aan de schoonheid en de
kracht die in de broosheid en de vergankelijkheid schuilt.
Zowel van de Natuur als de mens en dit in zijn naakte pure
vorm,zonder omhulsel.